Μια κουκίδα, κάπως διαφορετική

Και να, βρίσκομαι εδώ γράφοντας το πρώτο μου άρθρο και αναρωτώμενη πώς να ξεκινήσω. Με κάποιο ρητό, κάποιο αστείο, ή μήπως κάτι πιο καθημερινό; Τελικά όχι, αποφάσισα να σας συστηθώ με μια ιστορία.

Ας πάμε κάποια χρόνια πίσω, τότε που ήμασταν έφηβοι. Βρισκόμαστε, λοιπόν, σε ένα εφηβικό δωμάτιο, εκεί κοντά στα 18 που καλείσαι να συμπληρώσεις το «Χαρτί». Ήρθε η ώρα, σε μια ανώριμη ηλικία να κάνεις την πιο ώριμη ταξινόμηση της ζωής σου. Βάζεις κάτω συναισθήματα και επιθυμίες και απαντάς το ερώτημα που περίπου ένα χρόνο τώρα δεν έχει φύγει στιγμή από το κεφάλι σου, «Τι θα κάνεις στη ζωή σου;». Ωστόσο, δεύτερη στο ερώτημα αυτό απαντά η επιλογή σου, βέβαια χωρίς να σε ξέρει. Μοναδικό κριτήριο ένας αριθμός που κάποιοι θεωρούν ότι αναπαριστά ικανοποιητικά το άτομό σου. Κάπου εκεί και εγώ συμπλήρωσα το μηχανογραφικό μου με μία και μόνο σκέψη «Μόνο βιολόγο με φαντάζομαι». Όσο το σκεφτόμουν τόσο γέμιζε το μυαλό μου με όλες αυτές τις χημικές ουσίες που σε κάνουν ενθουσιώδη και χαρούμενο.

Έτοιμη για νέες περιπέτειες και για κατάκτηση γνώσης πάνω σε κάτι που αγαπώ. Αλλά, η ζωή δεν έχει μόνο επιτυχίες – spoiler alert: και η επιστήμη επίσης. Έχοντας επιλέξει όλα τα τμήματα Βιολογίας της χώρας, ταξινομώ σαν πρώτη μου επιλογή το τμήμα στη γειτονική Θεσσαλονίκη, ενώ εναλλακτική αποτελούσε αυτό της Κρήτης. Ωστόσο, τα σχέδια άλλαξαν και αντί για κρητικά πανηγύρια, πάμε σε γιαννιώτικα τσιπουράδικα - χρόνια μετά έχω να δηλώσω ότι σαν τα Γιάννενα δεν έχει. Σκουπίζω τα μάτια μου, αποδέχομαι την αλλαγή και προχωράω προς την κατάκτηση της γνώσης. Φοιτήτρια, λοιπόν, στα Ιωάννινα μπήκα μέσα σε έναν κόσμο πολύ καινούργιο και γεμάτο εκπλήξεις, τον κόσμο της Βιολογίας. Άγνωστο για πολλούς τι ακριβώς διαπραγματεύεται και ποια η διαφορά της με άλλες επιστήμες, κυρίως με την Ιατρική, αλλά στα δικά μου μάτια αποτελούσε το ιδανικό επάγγελμα.

Όσο πέρναγαν τα χρόνια τόσο καταλάβαινα ότι ο 18χρονος εαυτός μου, μου έκανε το πιο μεγάλο δώρο. Τόσοι τομείς, τόσες επιλογές άλλες πιο κοντά στα θέλω μου και άλλες όχι τόσο. Στόχος όμως κοινός, και η σειρά για να επιτευχθεί μία και απαράλλακτη. «Διάβασε, Σκέψου, Πράξε, Κρίνε, Επαναδιατύπωσε, Προχώρα». Όσο για το γιατί προσπαθείς, μα για να βρεις κάτι που μέχρι τώρα παραμένει κρυμμένο από την αντίληψή μας. Σύμμαχος σε όλη την προσπάθεια σου και τα εργαστηριακά σου εργαλεία, τα οποία γνώρισες στην αρχή της εκπαίδευσής σου και έχουν γίνει οι καλύτεροί σου φίλοι - κάτι σαν Sherlock και Watson, ή κάτι σαν Timon και Pumba. Αρματώνεσαι, λοιπόν, προϋπάρχουσες γνώσεις και περισσή υπομονή, κάνεις τις υποθέσεις σου, τις εξετάζεις πειραματικά και παίρνεις τα αποτελέσματα. Κάπου εκεί οι επιλογές σου δύο και εξαιρετικά συγκεκριμένες: επαλήθευση της υπόθεσης ή αποτυχία. Και ενώ η αποτυχία σου χαμογελάει, εσύ την προσπερνάς, γιατί είπαμε η επιστήμη είναι σαν τη ζωή. Πεισμώνεις, σκέφτεσαι, επαναδιατυπώνεις και εξετάζεις εκ νέου. Και ξανά και ξανά.

Και κάπου εκεί μέσα σε μια κάμερα μικροσκοπίου διακρίνεις την απάντηση σε ένα ερώτημά σου. Όχι γραμμένη σε χαρτί, αλλά ίσως με τη μορφή μιας πράσινης φθορίζουσας κουκκίδας. Και εσύ γελάς και χαίρεσαι σαν μικρό παιδί. Θα αναρωτηθείς εσύ που το διαβάζεις «Τόση χαρά για μια κουκκίδα ενός ερωτήματος; Σιγά τι έκανες.». Όντως φαίνεται ασήμαντο, και τόση δουλεία μόνο για αυτό φαντάζει χάσιμο χρόνου. Αλλά, σκέψου το αλλιώς, η κουκκίδα αυτή μπορεί να είναι ένα βήμα πιο κοντά στη γνώση που θα σώσει ζωές ή στην ελπίδα μια γυναίκας που τόσο λαχταρούσε να αποκτήσει ένα παιδί. Ναι, όσο παρατηρώ την πράσινη κουκκίδα τόσο πιο σίγουρη είμαι, το όνομά της είναι ελπίδα.

«Στην άκρη της νύχτας – για σε το λέω, απελπισμένε – στην άκρη της νύχτας, πάνω σε κάποιο κλαρί

κρέμεται μια ελπίδα…»

Μενέλαος Λουντέμης

εικόνα από: freepik.com