Φεβρουάριος

02.02.2021

#σανσήμερα, , στις 2 Φεβρουαρίου του 1920, γεννήθηκε ο Αμερικανός μικροβιολόγος Albert Schatz, γνωστός για την ανακάλυψη της στρεπτομυκίνης, του πρώτου αποτελεσματικού αντιβιοτικού κατά της φυματίωσης.

Ασχολήθηκε με την μικροβιολογία του εδάφους και έλαβε το πτυχίο και το διδακτορικό του στο Πανεπιστήμιο Rutgers, New Brunswick. Το 1943, στα 23 του έτη και υπό την καθοδήγηση του καθηγητή του Selman Waksman, διερεύνησε μικροοργανισμούς του εδάφους που σκοτώνουν ή αναστέλλουν την ανάπτυξη ανθεκτικών βακτηρίων στην πενικιλλίνη, συμπεριλαμβανομένου του βακίλου της φυματίωσης. Παρότι δούλευε απομονωμένος σε ένα υπόγειο εργαστήριο λόγω της μολυσματικής φύσης του βακτηρίου, έδειχνε ισχυρό πάθος για την εύρεση θεραπείας της φυματίωσης. Μέσα σε 3,5 μήνες κατάφερε να απομονώσει δύο βακτήρια που εκκρίνουν μια ουσία ανασταλτική για την ανάπτυξη του βακίλου της φυματίωσης και άλλων ανθεκτικών στην πενικιλλίνη βακτηρίων, την οποία και ονόμασε «στρεπτομυκίνη».

Μεγάλες κλινικές δοκιμές, το 1944, απέδειξαν την αποτελεσματικότητα της στρεπτομυκίνης κατά της φυματίωσης, της πανώλης, της χολέρας, του τυφοειδούς πυρετού και άλλων ανθεκτικών στην πενικιλίνη νόσων, σώζοντας έκτοτε εκατομμύρια ζωές.

Παρότι ο Schatz μέσα από τα πειράματά του ανακάλυψε την στρεπτομυκίνη, ο καθηγητής του, Waksman, διεκδίκησε μόνος του τη δημόσια αναγνώριση λαμβάνοντας το 1952 το Νόμπελ Φυσιολογίας και Ιατρικής για τις επιτυχείς μελέτες που οδήγησαν στην ανακάλυψη της στρεπτομυκίνης.

Ο Schatz βραβεύτηκε με το Μετάλλιο του Πανεπιστημίου Rutgers, την υψηλότερη τιμή του πανεπιστημίου, ενώ το υπόγειο εργαστήριό του μετατράπηκε σε μουσείο επιδεικνύοντας την ανακάλυψή του.

17.02.2021

#Σανσήμερα, στις 17 Φεβρουαρίου του 1917, γεννήθηκε ο Αμερικανός βιοχημικός Albert Lester Lehninger ο οποίος ασχολήθηκε ιδιαίτερα με τον τομέα της βιοενέργειας.

🔬Το 1948, μαζί με τον Eugene P. Kennedy, ανακάλυψαν ότι στους ευκαρυωτικούς οργανισμούς, η οξειδωτική φωσφορυλίωση πραγματοποιείται στα μιτοχόνδρια Η απόδειξη αυτή αποτέλεσε βάση της σύγχρονης μελέτης της ενεργειακής μεταγωγής. Ακόμα, μελέτησε τον κυτταρικό μεταβολισμό σε μοριακό επίπεδο, προσδιόρισε τα μιτοχόνδρια και τα αναγνώρισε ως οργανίδιο που πραγματοποιείται η αποδόμηση των λιπαρών οξέων, η μεταφορά του ασβεστίου και η σύνθεση του ενεργειακού μορίου, ATP.

✍️Ο A. L. Lehninger ήταν επικεφαλής του τμήματος Βιοχημείας στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Johns Hopkins για 25 έτη. Κατά τη διάρκεια της επιστημονικής του πορείας απέσπασε πλήθος βραβεύσεων για το έργο του. Παράλληλα, έγραψε εγκεκριμένα εγχειρίδια που αφορούσαν τον τομέα της βιοχημείας και της κυτταρικής δομής.

06.02.2021

#σανσήμερα, στις 6 Φεβρουαρίου του 1892, γεννήθηκε ο Αμερικανός φυσιολόγος William Parry Murphy. Βραβεύτηκε με το Νόμπελ Φυσιολογίας και Ιατρικής του 1934, μαζί με τους George Richards Minot και George Hoyt Whipple για την έρευνά τους πάνω στην μακροκυτταρική κακοήθη αναιμία και τη θεραπεία της.

Γεννημένος στο Stoughton Wisconsin των ΗΠΑ, αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο του Oregon το 1914, ενώ αργότερα εργάστηκε ως βοηθός εργαστηρίου στην Ιατρική στο Τμήμα Ανατομίας του ίδιου πανεπιστημίου. Το 1922, αποφοίτησε από την Ιατρική σχολή του Πανεπιστημίου του Harvard, στο οποίο και φοίτησε με την υποτροφία William Stanislaus Murphy. Υπήρξε λέκτορας της Ιατρικής σχολής του Harvard ενώ κάποια χρόνια αργότερα έγινε Ομότιμος καθηγητής.

Ο William P. Murphy, εξάσκησε για λίγο την ιατρική και αργότερα εστίασε τα ενδιαφέροντά του στον σακχαρώδη διαβήτη και στις ασθένειες του αίματος. Ορόσημο στην έρευνά του αποτέλεσε η ενασχόλησή του με την αναιμία, και πιο συγκεκριμένα με την κακοήθη μορφή της, και σε συνεργασία με τους Minot και Whipple εργάστηκαν στην ανάπτυξη θεραπειών. Παρατηρώντας πως η αυξημένη κατανάλωση συκωτιού στην διατροφή των σκύλων οδηγούσε σε αύξηση των κυττάρων του αίματος, ανήγαγαν την παρατήρηση αυτή στους ασθενείς της κακοήθους αναιμίας. Οι ασθενείς παρουσιάζαν βελτίωση λόγω της αυξανόμενης κατανάλωσης συκωτιού στη διατροφή τους. Έτσι, άνοιξαν τον δρόμο και στη συσχέτιση του ήπατος με τον σχηματισμό της κακοήθους αναιμίας, λόγω έλλειψης ενός άγνωστου εως τότε παράγοντα, ο οποίος αργότερα φάνηκε να είναι η γνωστή σε όλους μας Β12.

Με πλήθος βραβεύσεων στο ενεργητικό του, όπως το βραβείο Cameron του Πανεπιστημίου του Εδιμβούργου, αποτέλεσε λαμπρό παράδειγμα ερευνητή, καθώς μέσα από μια του παρατήρηση συνέβαλε καταλυτικά στην εξέλιξη της επιστήμης.

23.02.2021

#σανσήμερα 23 Φεβρουαρίου το 1884 γεννήθηκε ο Πολωνός βιοχημικός Casimir Funk (Kazimierz Funk), ο οποίος θεωρείται ο «πατέρας της θεραπείας με χρήση βιταμινών».

🧐Ξεκίνησε τις σπουδές του στη Βιολογία στο Πανεπιστήμιο της Γενεύης (Ελβετία) και, έπειτα, σπούδασε Χημεία στο Πανεπιστήμιο της Βέρνης (Γερμανία) από όπου και έλαβε τον διδακτορικό του τίτλο το 1904. Στη συνέχεια, ασχολήθηκε με τη Βιοχημεία και συγκεκριμένα με τη μελέτη των ιχνοστοιχείων στον άνθρωπο, τον μεταβολισμό του ουρικού οξέος και τη σύνθεση και ανάλυση αμινοξέων.

🔬Το 1910 στο Ινστιτούτο Lister (Λονδίνο), ο Funk διερεύνησε την ασθένεια “beri-beri” που τελικά τον οδήγησε στην περιγραφή των βιταμινών. Με αφορμή τη μελέτη του Νομπελίστα Christiaan Eijkman σε πουλιά για τη σχέση της ασθένειας με το καστανό ρύζι, ο Funk υπέθεσε ότι κάποια ουσία στο καστανό ρύζι συνέβαλε στην αποτροπή της ασθένειας. Το 1911, απομόνωσε αυτή την ουσία και την ονόμασε «ζωτικής σημασίας αμίνη» ή «βιταμίνη». Αργότερα, πρότεινε ότι και άλλες ασθένειες του ανθρώπου όπως η ραχίτιδα, η πελλάγρα και το σκορβούτο μπορεί να προληφθούν ή να θεραπευτούν με την προσθήκη συγκεκριμένων βιταμινών.

✍️Ο Funk ήταν ο πρώτος που πρότεινε την ύπαρξη μιας οικογένειας οργανικών ουσιών απαραίτητων για τη ζωή, φέρνοντας στις αρχές του 20ου αιώνα επανάσταση στην ιατρική σκέψη για τη θεραπεία διαφόρων ασθενειών που σχετίζονται με ανεπάρκεια βιταμινών.